Goed zaad, genoeg water en liefde; dat zijn de basisingrediënten voor een jaloersmakend strak en heldergroen gazon. Mijn gazonnetje ligt er altijd strak en heldergroen bij. Precies zoals ik het hebben wil. Daarom heb ik ook totaal geen behoefte om bij de buren te gluren. Ik ben bijzonder content met mijn eigen groene gras.

Het calimerosyndroom

Dat is niet altijd zo geweest. Vroeger hing ik hele dagen over het hek van de buren benijdend naar het verleidelijke groene gras van mijn buurman, en naar mijn buurman zelf uiteraard, te staren. Het leven van een ander was, in mijn ogen, altijd beter. Door mijn overtreffende-trap-syndroom (ik wil meer, beter, groter, etc.) ben ik eigenlijk nooit tevreden. Dus is het makkelijk om jaloers naar anderen te kijken. Vroeger leed ik daarom ook nog aan het calimerosyndroom: ‘zij zijn groot en ik is klein en dat is niet eerlijk’. Daar ben ik mee gestopt. Ik ben over het jaloerse pubergedrag heen gegroeid, zoals dat hoort bij volwassen worden, vind ik. Ik vind het namelijk behoorlijk kansloos om als volwassene, opgegroeid in de westerse wereld met enige vorm van welvaart en een gemiddeld IQ, als een afgunstig groen monster naar anderen te kijken. Rot op! Blijf lekker aan jouw kant van de schutting en zorg voor je eigen tuin!

Delen is het nieuwe vermenigvuldigen

Mijn overtreffende-trap-syndroom reflecteert zich nu alleen nog maar op mezelf; hoe haal ik het beste uit mezelf? Het heeft niets meer te maken met de prestaties of resultaten van anderen. Ik kijk nu met trots naar de stralende perkjes van mijn vrienden, familieleden, collega’s en opdrachtgevers. Ik vind het te gek om even om het hoekje te mogen kijken en tips & tricks uit te wisselen. Welk zaad gebruik jij? Hoe vaak geef jij water? Van elkaar leren en naar elkaar luisteren, in plaats van elkaar misgunnen. En in het kader van ‘delen is het nieuwe vermenigvuldigen’ doe ik met alle liefde een boekje open over het geheim van de basisingrediënten van mijn groene perkje.

Goed zaad

De basis van een mooi gazon is goed zaad, ofwel een goede fundering. In mijn leven ben ik de fundering. Alles draait om mij; de wereld, de Melkweg, het hele universum eigenlijk. Ik ben het middelpunt en de basis van mijn eigen leven. Zonder enige schaamte stel ik mezelf, met mijn eigen(aardige) behoeftes en verlangens, voorop. Je wordt tenslotte alleen geboren en gaat alleen dood, tussendoor probeer ik er een feestje van te maken. Mijn feestje. Met de kleur slingers die ik mooi vind, de mensen die ik leuk vind en zonder taart, want dat vind ik vies, maar met rode wijn en olijven. Ik ben de basis en baas van mijn eigen tiptop-voor-elkaar-gazonnetje.

Genoeg water

Als je dorst hebt, moet je drinken. Als je honger hebt, moet je eten. Simpel toch? Het draait allemaal om het voorzien van behoeftes. Een blij grasmatje krijgt genoeg water. Een tevreden mens is voorzien in zijn of haar behoeftes. Wat dat dan ook mag zijn. Ik heb mijn eigen(aardige) behoeftes leren ontdekken, erkennen en bevredigen. Ik weet wat ik fijn vind en waar ik gelukkig van word en zoek dat ook op. Ik hou niet van laat opstaan, dan heb ik heel de dag het gevoel dat ik achter de feiten aan loop en van alles mis. Dus sta ik altijd op tijd op. Ik moet bewegen. Als ik niet regelmatig sport, voel ik me stram, lusteloos en ik krijg op onverwachtse momenten energiepieken waar ik me geen raad mee weet. Dus sport ik minimaal om de dag. Ik hou er niet van om laveloos dronken te zijn en sla daarom “ah joh nog eentje” schaamteloos af. Ik hou van salades, van die rijkelijk gevulde maaltijdsalades, en ook “je lijkt wel een konijn” of “ben je aan de lijn of zo?” kan daar geen verandering in brengen. Ik doe wat ik wil, wanneer ik dat wil en met wie ik dat wil. En als ik iets niet wil, doe ik het niet. Ofwel, ik bewater mijn gazonnetje rijkelijk.

Liefde

Het verschil tussen een leuk gazonnetje met groen gras en een pronkend gazon met heldergroen gras is aandacht, liefde. Je kunt de zaadjes op de grond pleuren of ze met aandacht op de juiste afstand van elkaar met beleid in de grond poten. Je kunt een emmer water over het gras kiepen of met de gieter alle sprietjes blij laten schitteren. Liefde dus. ‘Wie goed doet, wie goed ontmoet’ is een uitgekauwd cliché, maar zoals altijd bij clichés, ook keihard waar. Ik ben niet meer die harde tante van vroeger die moeite heeft met liefde geven en nemen. Het ijskonijn is ontdooid sinds ik ontdekt heb dat kwetsbaar opstellen eigenlijk veel stoerder is dan bikkelhard zijn. Een muur optrekken waar gevoelens op afketsen is veel makkelijker dan die emoties toe durven laten. Daar is veel meer lef voor nodig. En lief zijn is ook gewoon veel leuker. Mijn gazon krijgt dus bergen liefde en daarom shinen al mijn sprietjes bright like a diamond.

Kortom, voor mij geen gluren bij de buren meer. Tegenwoordig koekeloert de buurman bij mij. En geef hem eens ongelijk. 😉

Tot de volgende…